Wat de wetter is ‘n videoboek?

Wel, dis een woord. Wat beteken dis ‘n nuutskepping. In die geval is dit ‘n kombinasie van twee verskillende maniere van kommunikasie.

Videos, en boeke.

Woorde en beeld, en dan, natuurlik woorde op papier.

Sonder om te diep in die verskillende konsepte in te gaan wil ek iets sê oor albei. Wat dit in gemeen het, en hoe dit verskil. En dan oor hoe die kobinering van hierdie verskillende kommunikasiemodelle jongmense se verbeeldings kan verbreed.

 

Boeke. Ek het groot geword in ‘n huis vol van die goed. My ma is ‘n biblioteek juffrou en my pa het ‘n doktorsgraad in geskiedenis. Die gevolg was dat ons huis vol dinge met baie bladsye was. Tydskrifte, digbundels, boeke oor die geskiedenis van gans God se skepping. Enige iets onder die son. Dit was orals. Selfs langs die toilet het daar gewoonlik ‘n hoop van die goed op mekaar gepak gelê. Enige iets van die SA Sports tot die Sarie, en ‘n volume uit Langenhoven die volledige werke.

Ons kon woorde op bladsye nie ontsnap nie.

Die gevolg was dat ons, ek en my broer veral, lief was vir lees. Selfs toe my lewe gevul was met hartkoppigheid, vegsugtigheid en ek tè rebels was om God se genade in my lewe te erken sou ek boeke oor die geskiedenis van die Christendom in my pa se studeerkamer lees as hy nie sien nie.

Lees was nie net deel van ons gesin se manier van wees nie, maar ons hele familie s’n. Boeke was wat ons gekry het vir ons verjaarsdae en Kersfees. Veral kersfees.

Die manier wat woorde kombineer in ‘n boek is natuurlik verskillend. Daar is prosa en poësie, en albei het verskillende sub genres. Tè veel om te bespreek. Die belangrikste is dat elke tipe ons wêrelde verbreed het. Comics moes ons egter skelm lees. Dit het die kategorie van boek net-net gehaal. Amper soos

Ons was egter presies soos meeste laerskool seuns. Avontuur was “the name of the game”. Die avonture van seuns soos Trompie, en die Uile bende het ons die verste weggevoer.

Anders as ons ouers se generasie was dit nie net boeke wat ons met groot oë laat droom het van wêrelde ver buite ons bereik nie. Ons het films en TV gehad. Hierdie maniere van kommunikasie was nie regtig deel van hul wêreld nie. Die avonture wat op skerms verskyn was egter vinnig besig om deel te word van ons generasie se manier van adrenalien beleef.

Vir my en Hanno was dit nie anders nie. Die avonture van Indiana Jones en James Bond was uitgebeeld in die manier wat ons Lego gespeel het, skuilings in die agterplaas gebou het en selfs tonele uit films oor-en-oor uitgespeel het.

Die manier wat avonture ons gegryp het was boeke en films.

 

Sedert ek 10 jaar oud was wou ek films maak. Sedert ek 12 jaar oud is, wou ek boeke skryf. En albei moes avonture wees. Dit het nie nodig gehad om my eie avonture te wees nie, maar dit moes jou adrenalienvlakke die hoogte uitgejaag het.

Op die ouderdom van 23 jarige leeftyd het ek en twee vriende begin beplan aan ons eerste groot avontuur. Ons sou vir 31 dae deur Afrika toer. Elk met ‘n backpack en net genoeg geld om dit terug te maak tot in Kaapstad.

Daar is ‘n paar elemente wat enige avontuur moontlik maak. Onsekerheid. Jy moenie seker wees of die held, of jy, dit gaan maak nie. Al wat ons geweet het was dat ons elkeen bietjie klere gehad het en ‘n tent. Ons het nie geweet waar ons sou slaap nie. Ons het nie geweet presies waar ons orals sou opeindig nie.

Ons het egter ‘n doelwit gehad. Elke avontuur het ‘n doelwit nodig. Hierdie is ‘n belangrike element vir enige adrenalienbelaaide verhaal. Ons doelwit was om dit veilig terug te maak tot in Kaapstad.

Dan is daar natuurlik ook ‘n eksotiese plasing. Daar is min so ‘n eksotiese plasing soos midde-Afrika. Deur die jare heen was meeste mense bang vir midde-Afrika. Dis onvoorspelbaar, soos enige goeie avontuur behoort te wees.

Op 1 Desember 2008, op die leeftyd van 25 jaar, het ek opgedaag by OR Tambo Internasionale lughawe. Saam met my was Juba en Werner, die twee vriende wat saam met my ‘n paar jaar gelede aan die avontuur begin beplan het. Die vliegmasjien was reg om ons te neem na Kampala, Uganda – die hart van midde-Afrika.

Ons het egter nie net elkeen ‘n stapsak gehad en tent gedeel nie. Ons het elkeen ‘n joernaal gehad waarin ons ons stories sou neerpen, asook ‘n videokamera. Met die videokamera sou ons soveel as moontlik van ons avontuur op video vaslê.

Woorde op papier en films sou kombineer om ons storie te vertel.

Vir die volgende 31 dae sou ons meer avonture beleef as wat meeste in ‘n leeftyd beleef.

Riverrafting in die Nyl, die aar wat water bring na meer as tien lande in Afrika. Dieselfde Nyl waarin werkers stene vervoer het na Egipte om die piramides te bou. Waar hulle duisende jare terug op bootjies geroei het, het ons ook.

Die Serengeti, eindelose vlaktes deurtrek met wild was ons volgende stop. Waar jy so ver kan sien dat jy nooit weer wil terugkyk nie. Waar jy klein en groot voel in een oomblik. Safari in die Sirengeti.

Van Dar Es Salaam na Zanzibar op ‘n boot. Snorkel en  swem tot ons webbe tussen ons tone kry.

Erens tussen Tanzanië en en Zambië slaan ons bus aan die brand en ontsnap met ons lewens. Vriende wat ons glad nie ken nie neem ons in hul huis en gasvryheid kry vir ons ‘n gesig.

In Livingstone sou ons beleef wat die man na wie die dorp vernoem is beleef. ‘n Wêreld eksoties. Nie ver van daar nie sak die son oor die Victoria watervalle.

In die Zambesie probeer ons tiervis vang, maar net Juba en Werner kry dit reg. In Die Namib ry ons op quadbikes dat die stof teen ons enkels uitklim en ons soos stofstorms lyk.

Terug in die Kaap kyk ons na ons avontuur op video en in ink vasgelê, en ek weet, hieroor moet ek ‘n boek skryf.

Met ons al drie se joernale wat ooplê op my pa se studeerkamer tafel en ons verfilmde avonture wat op sy rekenaar speel besluit ek: “Hierdie boek gaan iets anders wees. Dis Februarie 2009 en my jaar is so vol dat ek skaars tyd kry vir meisies vry, maar ek gaan tyd maak.

“Hierdie boek moet tieners uit hul gemaksones neem, moet hul ‘n blatant-eerlike verhaal vertel van drie jongmanne se avonture, en moet ink en videos kombineer.

“Dit moet ‘n videoboek wees. ‘n Videoboek is ‘n avontuur wat beklemtoon word deur videos wat jy kan kyk. Dit moet smooth wees. Jy moet dit op jou ipad kan lees en wanneer jy by ‘n plek kom vir drie minute kan verder kyk na ‘n deel van avontuur voor jy verder lees.

“Dit sal tieners laat lees. My moer man, dis mos nou entertainment.”

Wat jy vandag kan lees is my eerste weergawe van ‘n videoboek.

Dit behels die volgende. Jy download dit op ons webruimte (teen R70 per boek – R20 gaan na ‘n trust wat ek en Juba en Werner begin het om mense te ondersteun) as ‘n PDF dokument. Jy kan dit op ‘n tablet of jou rekenaar lees. Wanneer jy by die  kom, klik op die link (skakel) en gaan kyk na die video op Youtube, wat die storie meer kleur sal gee vir jou!

Die boek se naam is ‘en toe foeter ons Afrika in’, en ons glo dit sal ‘n generasie uitdaag om hul gemaksones te verlaat, te lees, en hul eie avonture te beleef.

Wat die wetter is ‘n videoboek?

Dis ‘n idee, maar kan soveel meer word.

Drie rakkers gaan stap in Durbanville

Almal wat my ken weet ek is ‘n rakker. Altyd opsoek na nuwe avonture. Altyd woelig.

Daar is egter een wat rakkerwees beter reg kry as ek. Sy naam is Kallie. Hy is ‘n Jack Russell wat slegs 7.1 kg weeg. Hy besit die titel van rakkerwees in die honde wêreld.

Kallie is egter nie my Jack Russell nie. Hy is Chanelle se bondeltjie-woeligheid-hond. Ek en Kallie het mekaar ontmoet toe ek die eerste keer vir Chanelle gaan kuier het. Ek wou hallo sê. Hy wou, soos baie testoroon-belaaide reuntjies, my been met al vier pote gryp en nie los nie. “Nee, Kallie!” Ek het hom dadelik vasgevat, en nie soos hy my vasgevat het nie, as jy verstaan wat ek bedoel.

Die “beengryp” was sommer ‘n manier wat hy wou wys dat hy die baas op die werf is.

Na die “nee Kallie” sou hy dit ook nie weer doen nie.

Kallie wou wys hy is baas, maar wat hy gevind het was ‘n vriend. Ons is albei rakkers, en daarom verstaan ons mekaar. Daarom kan ons vriende wees. Daarom kom ons ook albei nader gehardloop geroep wanneer Chanelle skree: “Rakker! Ons gaan nou stap.”

Ons is albei rakkers, Chanelle se rakkers. En terwyl sy in die Kaap is, en ek hier, is dit lekker om te weet dat daar ‘n ander rakker as ek is wat ook verseker dat sy veilig is.

Chanelle is egter ‘n rakkerin. Die vroulike vorm van rakker. Die van julle wat haar ken sal weet watter rakkerige dinge sy al aangevang het. Ook haar rakkerwese is besmet met stories wat jou tone laat krul van die lag.

Daarom is dit ook gepas dat ons drie saam is. Ek, die rakkerin, en die klein Jack Russell rakker, Kallie.

Drie rakkers, saam opsoek na avonture. Drie rakkers wat jy kwalik kan vaspen. Drie rakkers wat jy nie sommer onder kry nie, maar altyd vinnig aan die beweeg.

 

Ons drie se rakkerigheid was juis duidelik sigbaar laas week. Chanelle het oudergewoonte geroep: “Rakker! Ons gaan stap”, en oudergwoonte het ek en Kallie voor haar kom staan. Sy het ons ALBEI se halsbandjies aangesit... Okey, so ek moet bieg... Kallie het nie ‘n halsbandjie nie. Net ek...

In die pad gekom begin ons draf. Eers draai ons links, dan regs, dan terug, en dan weer links in die rigting van die huis. Deurmekaar? Moenie wees nie. Dis makliker verstaanbaar wanneer jy dit stadig lees.

Ons hardloop ‘n roete wat Chanelle (hierna bloot bekend as Rakkerin) gewoonlik met Kallie (hierna bekend as Klein Rakker) hardloop.

Na ‘n kilometer of twee besluit Rakker (die derde persoon eienaam vir myself) en Rakkerin om verder te hardloop as gewoonlik, aangesien dit nog lig is. Rakkerin het nog nie so ver gedraf nie, en aangesien Rakker daar is om haar te beskerm, kan hulle avontuurlis bietjie oorneem. Klein Rakker draf net saam. Tussendeur stap hulle ook ‘n bietjie, hierdie drie rakkers.

Rakkerin se huis raak egter ver, maar die moed om nuwe plekke te ontdek is sterk. Op hul pad ontmoet hul ‘n paar honde, maar hierdie honde is nie soos Klein Rakker nie. Hulle bly in hul halsbandjies en probeer nie aanhoudend ontsnap soos hy nie.

Nota: Vir die van julle wat regtig gedink het dat ek die halsbandjie dra en nie Kallie. Julle het geen sin vir humor nie, en moet asseblief al Trevor Noah en Barry Hilton se dvd’s kyk.

Klein Rakker kry dit natuurlik ook reg om een keer uit sy halsbandjie te ontsnap. Rakker hardloop hom egter in waar hy hardloop om ander honde se geselskap te verken. Klein Rakker draai om, en dan regs, waar Rakkerin vir hom wag. Hy probeer wegglip na links en Rakkerin mis hom. Rakker is egter vinniger as hy en vang hom ‘n paar oomblikke later waar hy probeer wegkruip teen ‘n struik in iemand se tuin.

Hierdie is nie die eerste keer wat Klein Rakker probeer ontsnap het nie. Telke male het dit gebeur dat Rakker en Rakkerin hom moet bersipe wanneer hy sy halsbandjie wil afeet. Ontsnap is Klein Rakker se grootste avontuur, sy enigste gemaksone sy grys hokkie. Hierin moet hy vervoer word sodat hy nie ander hondjies bespring soos wat hy Rakker se been met hul ontmoeting bespring het nie.

Met Rakkerin wat kyk dat Klein Rakker nie ontsnap nie, help Rakker ‘n huiwerige Klein Rakker om in sy halsbandjie te klim, wat amper soos ‘n onderbroek lyk, maar eerder van bo af aangetrek word. Die ding is rooi.

Weer aan’t stap. Die drie rakkers.

Dit raak donker.

Rakker loer vir Rakkerin: “Die son is weg.”

Sy glimlag en kyk na hom: “Ons draai links daar tussen die huise in. Daar behoort ‘n pad oor die bult te wees, en dan is ons terug by die huis teen die tyd wat die donker soos ‘n kombers oor Durbanville neersak.”

Rakker soen haar terwyl Klein Rakker weer knaag aan sy halsband wat lyk soos ‘n rooi onderbroek. Die ander twee kom dit egter nie agter nie. Wanneer hulle mekaar soen staan die wêreld stil. Klein Rakker knaag, karre storm in hul bane op die pad nie ver van hulle nie. Maar hul lippe is stil teen mekaar s’n. Hierdie tipe liefde kan boeke oor geskryf word, inspireer gedigte en verander die wêreld.

Hul soek ‘n roete deur die woonbuurt. Geen geluk nie. Links draai was toe nie ‘n oplossing nie.

“Skat”, praat Rakker eerste: “Ek dink ons moet hier uitkom, terug gaan na die besige pad, en dan links draai in die rigting van daardie pad wat ons weet terug gaan huistoe.”

Rakker en Rakkerin ondersoek ‘n paar moontlike roetes deur ‘n donker veld. Rakker wil eerder nie die kans waag nie, en Rakkerin stem saam.

Hulle draf die voorgestelde roete terug, maar kom toenemend agter dat Klein Rakker moeg is. Hy is egter nie een vir opgee nie. Wanneer hulle stap, stap hy. Wanneer hulle draf, draf hy.

Rakker en Rakkerin kuier intussen dat dit klap. Hulle is mal oor mekaar se geselskap, mekaar se alles.

Rakkerin: “Hoe ver, dink jy, het ons gedraf?”

Rakker: “Agt kilometer. Ek dink.”

Rakkerin: “Liefie. Dis ten minste tien kilometer.”

Rakker: “Kan maklik wees, skat.”

Rakkerin: “Dis ver, liefie.”

Rakker: “Yes. Ons Klein Rakker gaan lekker slaap vanaand!”

Die laaste vier kilometer ruk Klein Rakker gereeld hand uit, en hulle draf maar eerder as stap. Hy kan nie handuit ruk wanneer hy draf nie. Ander kere dra Rakker vir Klein Rakker, wie se hartjie aggresief klop.

Drie rakkers draf tot by die voordeur – terug by die huis. Twee ure nadat hulle weg is. Binne die huis drink Klein Rakker al die water in sy bakkie op, en Rakker al die water in die yskas. Rakkerin kyk net, skud haar kop, en gimlag.

“Ons moet gaan kyk hoe ver dit was”, sê Rakkerin.

“Ek stem saam. Maar kan ons eers eet?”

Rakkerin lag, stap na Rakker toe waar hy sit, en soen hom op sy voorkop waar hy sit op die bank: “Natuurlik kan ons.”

Terwyl Rakker en Rakkerin kos maak lê Klein Rakker in sy mandjie en slaap. Rakker haal Klein Rakker se rooi onderbroek uit en swaai dit voor hom. Gewoonlik spring hy op en probeer dit gryp. Nie die keer nie. Klein Rakker is duidelik te moeg om verder te kuier met die ander twee rakkers. Hy lê net.

 

Na ete en ‘n warm stort ry Rakker en Rakkerin om die afstand wat hulle gedraf-stap het te meet. Die roete deur Durbanville wat antikloksgewys vanaf Rakkerin se huis terug na haar huis beweeg is 10.1 kilometer.

Hulle kyk vir mekaar en lag. “Ons Rakker is werklik ‘n yster, skat”, sê Rakkerin.

Hy loer deur die venster en sien Klein Rakker in sy mandjie. Veilig. Rustig. Geliefd.

Terwyl Rakkerin by die deur instap gryp Rakker haar hand: “Jy’s beeldskoon, Chanelle. Ek is mal oor jou.” Hy soen haar terwyl sy haar arms stadig oor sy skouers sit en sy nek vashou.

Rakker vat sy regterhand en maak die deur toe. Drie rakkers het ‘n aand vol avonture gehad.

 

 Klein Rakker

 Rakkerin en Rakker

 

'n Rustelose tweede dag op Stellenbosch

Gister was die tweede dag van die Winterskool by die Universiteit van Stellenbosch se Fakulteit Teologie, en die dag was gekenmerk deur 'n unieke waardering wat in my losgekom het. Dis iets wat daar was, maar nou nog sterker geword het.

Na ons oggend stilraak saam met die Here, het Nico Koopman 'n algemene sessie gelei oor kerke se ekumenise verantwoordelikheid. Ekumene kan verstaan word as die manier wat verskillende kerke, soos die Katolieke, die Gereformeerdes en Charismate hul verbintenis aan mekaar vier, uitleef, en gebruik om die wêreld te verander. Alhoewel ons verskillende dogma's en tradisies het, het ons ook baie in gemeen.

Die sleutel vir die verstaan van sy redenasie is to embrace. Omhelsing.

In die konteks van 'n land waar meer as 75% van haar burgers hulself Christene noem is hierdie 'n belangrike vraag.

Het die kerke in Suid-Afrika genoeg in gemeen om ons land te verander? Wat het ons in gemeen wat ons sal help om die uitdagings van Suid-Afrika aan te spreek?

Uit die vyf aspekte wat hy gelys het as krities tot hierdie embracing ecumenism sal die volgende my bybly:

1. Die eenheid van die kerke in Suid-Afrika is 'n embracing unity, 'n omhelsende eenheid. Dit het baie herinner aan Jesus se gebed vir Sy dissipels: "Vader, ek bid dat hulle een sal wees..." Deur ons eenheid getuig ons van ons verhouding met God. 'n Paar weke terug het hierdie eienskap ook uitgestaan as die belangrikste vir die jong generasie van Suid-Afrika. Kerke wat nie saamwerk nie, het geen geestelike kredietwaardigheid nie.

2. Die eenheid van die kerke in Suid-Afrika is 'n embracing holiness, 'n omhelsende heiligheid. Hy het die volgende stelling in hierdie verband gemaak: "In the context of democracy they live with a dual citizenship, as citizens of democracy, and as citizens of Christocracy, citizens of the reign and government of Christ."

Ons is onderhewig aan 'n land se regering, maar ook aan die heerskappy van Christus.


Vir ons eerste wegbreeksessie het ek 'n praatjie bygewoon oor die leierskap van Nelson Mandela, aangebied deur die redakteur van The New Age, Henry Jeffreys. Hy is 'n oud-Boksburger en verstaan ons land se geskiedenis en konteks baie goed. Die aspek wat hy bepsreek het van Madiba se leierskap wat die kerk die meeste moet uitleef is liefde. Madiba het 'n liefde vir mense gehad. Die kerk moet daardie eienskap uitleef.

Na 'n middagete wat bestaan het uit 'n paar lekkernye, geborg deur die Universiteit, skuif ek agter die rekenaar in om emails te antwoord en te lees. Die lekkerste deel van middagete was twee muffins wat Chanelle die vorige aand vir my ingepak het - ek proe die liefde.

Die middagsessie wat ek bygewoon het was aangebied deur Pieter Grovè, en het gehandel oor die kerk en die Suid-Afrikaanse ekonomie. Briljant! Na 'n 50 minute inleiding oor die ekonomiese situasie in Suid-Arika, die goed en die sleg, het hy baie goeie riglyne gegee vir die kerke in Suid-Afrika aangaande 'n verskil maak.

Ek deel dit met jou:

1. The common good is higher than the individual.
2. We should be stewards of creation.
3. Human dignity is paramount.
4. We should protect the poor.

Sy laaste drie stellings vir die dag het my diep aangespreek:

1. Labour is a person, not a commodity.
2. Land is a gift from God, not a commodity.
3. Money is a tool, not a commodity.


Oppad terug ry ek en my twee NG Kerk vriende van Durbanville saam met twee Presbiterianse leraars. Die heeltyd mael Pieter Grovè se stelling rondom Nasionale Identiteit in Suid-Afrika in my kop.

Die van julle wat my persoonlik ken sal weet dat ek die soeke na 'n Nasionale Identiteit sien as een van die belangrikste boustene van 'n nasie.

Kan ons die staat uitdaag om ons land se identiteit te vorm, as ons as die kerke nie eers saam kan werk nie?

'n Rustelose eerste dag op Stellenbosch

Ek is 'n doen-mens. Somebody that shoots first, and asks questions later. Aan hierdie karaktereienskap moet ek gereeld skaaf. "Jou grootste bate kan ook jou grootste las wees", sou my oorle oupa gereeld sê.

 

"Die begin van Stellenbosch se Teologiese winterskool gaan weereens 'n uitdaging vir hierdie Rustelose Rakker wees", het ek gister gedink.

 

Nie die geval nie...

 

Die sprekers was briljant voorberei, hul tema's aktueel.

 

Aan die einde van die dag sou ek hand opsteek, rusteloos entoesiasties om 'n verskil te maak.

 

 

 

Na 'n inleiding deur die dekaan, Prof Nico Koopman, het Rhoda Kadalie vasberade na die podium gestap. Wat gevolg het was 'n indrukwekkende uitdaging deur hierdie vryheidsvegter, aktivis en akademiekus.

 

"Ons is hier in Suid-Afrika vir 'n tyd soos hierdie..."

 

As dame het sy lesse uit Esther (uit die Bybel) se lewe terug gebring na ons konteks in Suid-Afrika. Gaan lees gerus die begin van Esther en vergelyk Ahasveros se leefstyl met die van President Jacob Zuma. Daar is groot gelyke.

 

Sy het ons herinner dat die pikeniek van 1994 verby is. Mandela is nie meer, en vandag se leiers is selfsugtig.

 

Ons moet skerp en bekwaam wees soos Esther om dinge in Suid-Afrika te swaai. Ons, volgens haar, is gewone burgers.

 

En die kerk? Die kerk wasop die voorgrond gedurende Apartheid. Jy het nie nodig gehad om te wonder waar die kerk se lojaliteit lê nie. Tutu was eerste om in die strate te stap, vuis in die lug, en voete stewig op die aarde.

 

Die kerk se roeping vandag is om sigbaar te wees.

 

Ons moet 'n verskil maak. Dis maklik om te maak of ons dit doen,het ek by myself gedink, maar ware eenheid neem tyd, en deursettingsvermoë, en bo alles integriteit. Iets wat sy duidelik gewys het.

 

Dankie, Rhoda, ek stem saam met daardie man in die gehoor wat gesê het jy kan maar president wees.

 

My rusteloosheid na haar sessie, was as gevolg van die feit dat ek ook vrae vra oor of die kerk werklik sigbaar is in sake rondom byvoorbeeld tienermeisies wat nie skool kan voltooi as gevolg van swangerskappe nie. Daar was 15 000 in Suid-Afrrika laas jaar.

 

Daarna kon ons kies tussen sessies deur 'n paar sprekers. Ek het Prof Stan du Plessis se sessie oor Suid-Afrika se ekonomiese toestand bygewoon.

 

Hy's nog jonk, maar verstaan presies wat in die land en wêreld aan die gang is. Sy wysheid is in lyn met dit wat ek Maandag aand op die vliegtuig na die Kaap gelees het. Die Financial Mail lieg nie sommer nie, alhoewel mens nie alles kan glo wat koerante sê nie.

 

Weereens was ek rusteloos. Die kerk moet 'n verskil maak deur 'n morele leefstyl voor te staan. Die kerk moet vir Zuma wys wat nedereig leef is.

 

Sy opsommings is akuraat. Sy geloof dat dinge kan verander is gegrond in God - dis duidelik!

 

Na middagete het Michelle Boonzaaier en Dr Elize Morkel se 2 ure sessie oor geweld teen vroue my rusteloos gelaat.

 

Hul navorsing en integriteit sal my lank bybly - ware dames, maar met 'n sterk boodskap.

 

Hul liefde vir die mans in hul lewe is duidelik, en pragtig.

 

Weereens was ek rusteloos. Ek moet aanhou om 'n liefdevolle man te wees vir Chanelle, en 'n voorbeeld vir die jong manne rondom my.

 

Rusteloos sien ek uit na vandag se sessies!

"Sit, Vissssssssser. Ek praat nog!"

Ek was maar altyd in die moeilikheid op skool. En Mnr Ben Botha, ons Tegniese Tekene onderwyser, het seker gemaak dat my boude die prys vir my stoutighede betaal.

 

Wanneer die skoolklok gelui het, was ek gewoonlik eerste om op te spring, net om weer te moet gaan sit na Ben Botha se woorde: "Sit Visssssser! Ek praat nog!"

 

Ek was egter nie net altyd eerste om op te spring wanneer die skoolklok lui vir pouse nie. Ek was sedert ek babataal met myself gepraat het, vol opinies oor alles. Mense wat vol opinies is, is geneig om hul hand op te steek vir elke vraag wat gevra word. Of jy nou die antwoord ken of nie, is irrelevant. Steek net jou hand op.

 

"Sit Vissssssssser. Ek praat nog!" was gewoonlik opgevolg deur "Jy het ook 'n opinie oor alles!" My ma was toe reg gewees. Dankie tog.

 

Mense wat te vining hand op steek is egter ook geneig om te vinnig hulself aan 'n saak te wy. nog 'n uitdaging vir my.

 

Dit was egter nie die geval toe ek myself aan die Winterskool by die Fakulteit Teologie te Stellenbosch gewy het nie.

 

Dag 1 het vandag begin, en hierdie Rustelose Rakker gaan elke oggend verslag gee van die vorige dag se gebeure.

 

Lees maar gerus elke dag. Die tema is aktueel. Die Skrifgedeelte wat aangevoer word as die tema kom uit die Boek Esther. "Juis vir 'n tyd soos hierdie!" God het Esther bemagtig met 'n spesifieke roeping vir die perfekte tyd.

 

Vandag se aanbiedinge deur onder andere Rhoda Kadali het my nederig gelaat.

 

Kom ek stel dit so: Nie een van die sprekers het oos Ben Botha nodig gehad om my te vra om te sit nie. Hulle het my aandag gehad!

Wat doen 'n predikant heeldag?

Hierdie vraag het my al van alle kante getref. Vriende, vreemdelinge en gemeentelede wou al weet. Wat doen 'n predikant heeldag. Wel, ek kan nie vir al die p-woorde daarbuite praat nie, maar dis waarmee hierdie Rustelose Rakker-predikant heeldag besig was.

 

Vir die rekord: 'n P- woord is enige iemand wat die titel van geestelike leier beklee. Predikante, priesters, pastore, pastors, proponente, pouse en profete. Almal p-woorde.

 

 

 

Die blackberry het my wakker gegil om 05:30. Ek wou lees. Ek het egter gesnooze tot 'n bietjie later. Chanelle sou my 06:00 gebel het, maar ook sy het snooze gedruk. Net voor 7 spring ek op en trek iets aan waarmee ek in die publiek gesien kan word - 'n sweetpak broek en tekkies.

 

Bestemming: Hoërskool Oosterlig. Rede. 'n Naamlys by Carla, een van ons gemeente se tieners kry. Haar span word gekombineer om deel te word van een van ons gemeente se ander tienerspanne vir die Sunfest more aand. Die Sunfest is ons gemeente se spinnathon. Almal neem deel. Ook ek het 'n paar spanne georganiseer.

 

In die kar bel ek vir Chanelle en ons kuier vir 'n paar minute en bid ook saam. Albei oop oë egter. Sy hou die foon met een hand vas terwyl sy vir Kallie, haar Jack Russel kos gee, en ek moet op die pad kyk.

 

Ek kry die lys en kuier vir twee oomblikke met 'n paar tieners wat my gewaar. Ek jaag terug huistoe, en gaan bad vining. Ek doen egter meer as net bad. Ek lees sommer gou 'n artikel oor Bradley Cooper. Talentvolle akteur. Hy klink baie nederig.

 

Na dit spring ek in die kar en vertrek na Zoe's Coffee Shop, omtrent tien minute se ry van my woonstel.

 

Weereens, vir die rekord: Ek het aangetrek voor ek gery het...

 

Daar kom al die dominees in die Ring van Boskburg elke twee weke bymekaar om oor kerksake te besin. Vandag se tema moet ek lei, en op grond van 'n gesprek 'n paar weke terug gaan dit oor waardes. Watter waardes het ons in gemeen. Ek is 08:30 daar, op tyd. Die res, is egter nog oppad.

 

Op die ou end is daar vyf.verskillende gemeentes verteenwoordig. Ons gesprek duur bietjie meer as 'n uur. Elke predikant se insigte is waardevol. Mens kan baie leer as jy net leerbaar is.

 

09:40 betaal almal nog hul deel toe ons kelnerin nader stap. Hier 'n tien Rand, en daar 'n vyftig. Nico skuif al die geld bymekaar op 'n hopie en ek vra Leon om alles gou uit te sorteer. Ek moet ry. 10:00 hou ek 'n 20 minute saalopening by HTS Elspark, en dis 20 minute se ry.

 

My dag begin nou spoed optel...

 

Ek hardloop by Elspark terwyl die tieners al gaan sit in die saal. Gelukkig is die klankman 'n gemeentelid. Riaan, 'n finalejaar in graad 11. Altyd bereid om te help. Wonderlike karakter! Hy vat my laptop en ek wys vir hom wat ek waar wil wys vir die tieners, wat steeds die skoolsaal binne stroom.

 

Terwyl die skool lofprysing het bel ek gou my pa: "Dad... Hi dad... Nee, goed dankie, en jy... Dis mooi om te hoor. Kan ek nog daardie fiets vir die Sunfest kom haal more aand... Dankie, pa. Sien julle net-nou!" Na die lofrpsying is dit my beurt. Ek praat vir bykans 20 minute oor gemaksones, en daag die tieners uit om die avonture van God se genade buite hul gemaksones te gaan vind. As voorbeeld gebruik ek my, Juba en Werner se 31 dae backpack avontuur deur Afrika.

 

Ek het 'n boek daaroor geskryf. Oor gemaksones, en oor ons avontuur in Afrika. die een het duidelik met die ander te doen!

 

Na saalopening is dit kerkkantoor toe. Na ek my gholfstokke uit die kar gehaal het en in die kantoor gestoor het, is dit Johannesburg toe na my ouers se huis. Ek ry deur twee padblokkades oppad daarheen - dis mos einde van die maand vir die manne met die ornaje verf op hul karre en die lelike uitrustings. Die staat kon regtig die JMPD met mooier klere ge-issue het.

 

Ek briek by die huis. Terwyl my pa my 'n druk gee en my broer my hand skud gee ek al opdragte aan hulle deur: "Ek het nie baie tyd nie. Ons moet die fiets laai en dan moet ek weer go." Dis 'n wonder my broer het my nog nie geklap oor my houding nie. Wag, hy het al. 'n Paar keer!

 

"Jy kan eers koffie drink", sê hy. Ons drink koffie en kuier en laai die fiets alles in 20 minute. Pa is ook haastig. Ons al drie is maar altyd haastig.

 

Net voor 12:00 is ek terug by die kerk. Die middag bestaan uit my en Bernard wat oor-en-weer na mekaar se kantore stap met nog Sunfest reëlings. Ek sit my riglyne uiteen vir Sondagaand se Revolusie kerkdiens, ontwerp 'n blaadjie vir die kinders se lekkergoed pakkies (vir die Sunfest), werk die fietsry rooster uit (vir die Sunfest), en pak die lekkergoed wat gepak moet word uit sodat ek en die tieners dit later in die sakkies kan pak (vir die Sunfest).

 

Dis egter nie al nie. Ek koop twee toebroodjies vir die prys van die een, wat sover nog nie 'n fout is nie. Titia, ons baie bekwame sekretaresse, loer gereeld in die kantoor in om te hoor of ek koffie soek. Ek doen.

 

Ek tref nog reëlings (vir die Sunfest) en help Bernard om kos wat vir die CMR gekom het op 'n bakkie te laai.

 

Die hele dag deur dink ek aan Chanelle. Maak nie saak hoe besig ek is nie, sy vul my gedagtes. Sy is altyd om my, maak nie saak wat nie. Sedert sy die eerste keer aan my hand gevat het kan ek haar nie ontsnap nie. Nie dat ek in elk geval wil nie. Haar liefde trek mens in, en dis effortless! Ek weet nie wat 'n mooi Afrikaanse woord vir daardie mooi Engelse woord is nie.

 

Tussendeur droom ek. Nog iets wat ek nooit kan ontsnap nie. Ek sal altyd droom! God het 'n taak vir my in hierdie land.

 

Die aand bestaan uit lekkergoed pak saam met die tieners en nog finale reëlings tref (vir die Sunfest). Net na 20:00 ry ek huistoe. By die huis drink ek 'n glas Sprite en bevestig met al die leiers wat more aand by die kinderkerk help (gedurende die Sunfest).

 

Daarna begin ek blog, terwyl ek en Chanelle op BBM kuier. Sy laat weet egter dat sy moeg is en ek bel haar dat ons kan kuier, en saam bid (ons bid ook vir die Sunfest).

 

Terwyl ons bid stap Hannes die woonstel in. Na ons dubbele AMEN gooi Hannes vir ons elkeen 'n glas Sprite in en kom sit hier oorkant my en eet 'n cupcake. Hy tel die koerant op en begin lees. "So, hoe was jou dag, my vriend", sê hy terwyl hy verder lees, en ek hierdie blog tik.

 

Ons verneem na mekaar se welstand terwyl hy sy koerant omblaai. In die agtergrond speel Gangster Squad in die agtergrond op die playstation. Goeie fliek.

 

En dis my dag. Elke dag is anders wanneer jy 'n p-woord is.

 

Die prentjie in hierdie blog is waarksynlik reg. In een dag is jy as p-woord al daardie dinge. Jy is 'n kêrel vir jou meisie, 'n vriend, 'n organiseerder, 'n visionêre leier, 'n motiveerder, en vele meer.

 

Watter deel was die lekkerste? Elke deel... Watter deel sal ek wil oor hê?

 

Elke keer wat ek vir Chanelle kon sê ek's life vir haar, en daarna die voorreg om dit met julle te kon deel.

 

So lekker slaap, wêreld! Hierdie Rustelose Rakker is uit op sy voete!

My kollega se rustelose poedel

Mitzi - die rustelooste poedel OOIT!

"Gerrit, ek gaan op vakansie. Sal jy my huis oppas?" My kollega, Nico, draai nie stokkies om as hy iets vra nie. Hy vra dit.

 

"Ja, sure. Met liefde", antwoord ek. Op daardie stadium het ek vergeet van Mitzi, sy middelkind-dogter se poedel. Woelig. Besig. Energiek. Alles woorde wat my beskryf.

 

Rusteloos, soos ek.

 

Sy lek my wakker in die oggende. Sy hardloop omtrent die deur af wanneer ek by die huis kom. Sy spring op, en op, en op, tot ek vir haar aandag gee.

 

Mitzi bring rusteloosheid tot op 'n ander vlak.

 

Sy sal rustig lê en slaap, en dan onverwags opspring. Ek sweer sy word wakker en spring op in dieselfde oomblik.

 

Vir 'n week was ek en hierdie poedel maatjies in die aand terwyl Nico en die vrouens in sy lewe (sy vrou, drie dogters en moeder) by die Natalse see baljaar.

 

Soms het Mitzi my die mure uit gejaag, en ander male was dit so lekker om met die wit spookasempie, my bynaam vir haar, te speel.

 

Soos Mitzi is ek ook rusteloos. Altyd opsoek na avontuur, wat my laat wonder het, wat is dit wat my rustig maak.

 

Tyd saam met die mooiste vrou op aarde maak my rustig, maar dis eers sedert ek haar leer ken het 'n paar maande gelede. Sy vind ook rus by my, maar ook by die plek waar ek dit eerste soek.

 

Daar was egter 'n dag wat my onverwags gevang het. Die dag waarop hierdie Rustelose Rakker rus gevind het.

 

Augustinus, 'n ou kerk leier wat geleef het na Jesus, en voor die middeleeue begin het, het dit so beskryf:

 

Die hart is onrustig tot dit rus vind in U...

 

Dis die kort weergawe.

 

Voor daardie mooi dag toe ek die Here se Koningskap oor my lewe aanvaar het was ek rusteloos op 'n ander manier as tans. Ek was opsoek na iets, en daardie dag het ek dit gevind.

 

'n Verhouding met die lewende God.

 

Sedert daardie dag is my rusteloosheid opsoek na nuwe plekke om Sy genade te vind. Diè skuil op baie plekke. Dis in Sy Woord, in Sy mense se lewens, rolprente, lofprysing, selfs net om die mooiste vrou op aarde se hand vas te hou.

 

Waar ookal dit is, jy vind dit nie in jou gemaksone nie.

 

Die stories oor hoe groot se genade is vind jy buite jou gemaksone.

 

En soms vind jy dit selfs in die rustelose lewe van jou kollega se poedel, wat bloot haar rusteloosheid uitleef, ongeag my gille vir haar om rustig te raak.

 

Dankie spookasempie! Jy het my herinner om rus te vind waar dit altyd te vinde is. By Hòm...

Twee mans, 'n spinnekop, en GEEN gille!

Laas Donderdag het ek bloed geskenk vir die eerste keer. Nee, ek het nie met 'n 'Blou Bulle'-suck t-hemp by Loftus opgedaag nie. Doen dit, en jy gaan dalk bloed skenk, en daar gaan nie naalde betrokke wees nie.

 

Ek sal dir verseker doen, en hierdie week het hierdie Rustelose Rakker 'n nuwe uitdaging.

 

Spinnekoppe. Hoekom?

 

Dit het nie te lank gebeur na ek van my bloedskenk avontuur gekom het nie. Ek en Hannes, my huismaat, het die aand bietjie fliek gekyk, en toe ek later die aand 'n draai in die kamer maak sien ek die gedierte.

 

Lang bene, vol hare, klein ogies, groot boude. Nee, ek het nie in die spiel gekyk nie.

 

Dit was 'n spinnekop, groot genoeg om 'n buffel in te sluk, lelik genoeg om Indiana Jones te hardloop, en vining genoeg om Husain Bolt in te hardloop.

 

Okey, ek oordryf. Hy sou Bolt kon indraf...

 

Dalk was dit nie so groot soos ek sê nie, maar dit was vining, en die gedagte van daardie monstertjie in my kamer was te veel buite my gemaksone.

 

 

My en Hannes se reaksie was om die arme ding met Doom in my kamer rond te jag. Die bottel se knoppie het egter vasgehaak, met die gevolg dat die hele kamer later vol gif gespuit is. Soveel so, dat ek en Hannes buite my kamer moes wag. Toe ons die deur oopmaak was omtrent alles in die kamer gegif.
 

My bors het toegetrek. Hannes se oë het getraan. Wel, hy ondersteun die WP, so dit kon dalk dit gewees het ook.

Ons het, let wel, nie gegil nie...

 

Dit alles! En ons weet nie eens of die agt voetige rondhol-diertjie giftig was nie.

 

Vrees!

 

The first duty of man is to conquer fear. He must get rid of it. He cannot act till then

- Thomas Carlyle.

 

Hierdie week se uitdaging. Spinnekoppe.

 

Hierdie Rustelose Rakker gaan 'n draai maak by iemand wat iets weet van spinnekoppe, en begin lees daaroor.

 

Voor ek weer 'n spinnekop se lewe neem, wil ek seker wees hy het die potensiaal om my dood te maak. Daar moet beter maniere wees om van spinnekoppe ontslae te raak as om die gif uit te haal en te spuit tot ek amper doodval.

 

Verder sal ek êrens, en ek het nog geen idee waar nie, 'n draai maak om 'n paar van hierdie groot goedjies vas te hou.

 

Vrees is vrees, en dit wat ons vrees sê meer oor ons as wat ons ooit besef.

 

Jy wen vrees op twee maniere.

Kennis is die eerste manier. Wanneer jy meer verstaan van dit wat jy vrees, is jy geneig om dit nie meer te vrees nie.

Daar is egter nog iets wat belangrik is as jy jou vrees wil oorrompel. Deursettingsvermoë!
 

Deursettingsvermoë is deursettingsvermoë, en sê meer oor ons as ons vrees.

Wie onthou word, is die een wat moedig probeer! Die een wat sy vrees herken, dit in die oë kyk, en sê: "Bring dit! Ek is nie bang nie!"

Die wenner is die een met die kennis oor dit wat hy vrees, en die deursettingsvermoë het om dit oorrompel en te smoor tot dit nie meer kan nie!

Mag jy daardie persoon wees!

Volg my blog om te kyk hoe ek my vrees vir groot spinnekoppe oorkom...

Naalde en persepsies

Wanneer ons gemaksones geskut word kan dit baie seer wees!

Dink maar aan die dogtertjie wat elke aand bid dat haar ouers nie moet skei nie. Dis 'n gemaksone, in hierdie geval 'n veilige ruimte, wat geskud word. Gemaksones kan seer maak.

Maar ander kere is dit die idee dat dit sal seer wees wat die seerste maak. Soms is ons vrees om 'n gemaksone te verlaat, een van myne was naalde en bloedskenk, nie gegrond nie.

My vrees vir naalde en veral bloedskenk, was ongegrond.

Ek het vir jare lank in 'n gemaksone geleef wat nie nodig was nie.

Ons persepsies is soms ons grootste gemaksone, en as ons daardie gemaksone kan uitdaag, kan ons baie meer vermag as wat ons ooit besef!

So vir die nuuskieriges, hier is my bloedskenk-verhaal.

Na ek bitterlik vroeg wakker word en een koppie koffie drink jaag ek na die eerste skool waar ek 'n Pinkster diens moet aanbied. Daar is drie.

Eers na Laerskool Whitfield, en daarna 'n vergadering saam met die ander dominees van ons Ring. Die venue: Wimpy. Waar ek myself kan verlustig in iets om te eet.

Daarna Laerskool die President in Primrose. Net voor 11:30 spring ek in my kar en jaag na die volgende Pinksterdiens, die keer in Engels by St Michaels Privaatskool in Boksburg se midde-dorp.

Ek was nie lank klaar nie toe Jaco bel: "Gaan jy nogsteeds bloedskenk vandag?"
"Verseker", antwoord ek.
"Hoe laat gaan jy?"
"Ek sal oor tien minute daar wees. Sien ek jou daar, Jax?"
"Yes. Ek is by die East Rand Mall. Sien jou daar."
"Nice! Sien uit daarna!"

Ons groet mekaar soos goed opgevoede Afrikaners en nie lank daarna nie stop ek by SANBS - South African National Blood Service.

Die oomblik van waarheid.

Dit voel asof ek ondervra word soos 'n dwelmdief in die vorms wat ek moet invul, maar doen dit met 'n glimlag.

Ek sit al in die stoel en wag vir die steekding om in my arm gedruk te word toe Jaco daar in stap.

"Het jy al iets geëet? Drink iets! Dit vat aan jou die eerste keer wat jy dit doen!"
"Klink goed. Kom ons maak so!"

Oppad na een van die grootste bakke koekies wat ek in my lewe gesien het, neem ons 'n foto!

Sover gaan dinge goed!

'n Vrou met 'n Afrika naam wat ek te simpel voel om te vra hoe om uit te spreek druk die steekmasjien in my arm.

Sover gaan dinge goed!

Ek en Jaco kuier lekker, en hy neem 'n foto!

Na so tien minute begin dinge egter dronkerig rondom my raak. Dit voel asof ek op matriek vakansie is, minus die drank.

Ek ken hierdie gevoel. Ek het dit al baie beleef. Soos die keer toe ek in grad 5 kop eerste in 'n paal in getekkel was, en flou val. Of die keer in 'n rugby wedstryd teen Potch Gym toe ek van agter af getekkel was en my kop drie keer die grond tref en ek na twee probeerslae om op te staan neerval.

Ek gaan nou flou val.

'n Koue sweet tap my af, en Jaco vra of ek okey is. My tong sleep so bietjie, soos die keer toe 'n ouer seun my in grad 6 van my voete af geslaan het. Hom, kon ek darem terug bykom. Sy tong sleep glo nou nog.

"Ek dink ek gaan flou val."
"Jy't te lanklaas geëet. Hier vat 'n koekie." En ons begin 'n veldtog om omtrent 12 koekies te eet.

Vir die record, ek het nie flou geval nie. Ek het net nie lekker gevoel nie!

Ek weet, dit lyk nie goed nie. Dit was amper, maar die meisie met die snaakse Afrikanaam kom haal die naald uit.

Jaco lag. Ek skud my kop so sewe keer en trek my oë groot oop soos 'n uil s'n.

Ons drink koffie (dis verniet, en word hoogs aan bevel), en sê totsiens vir mekaar.

"Thanks, Jaco. Dit was lekker om buite my gemaksone te beweeg met jou by my. Dis 'n voorreg."
"Vir my ook." Jaco se rustige en nederige gees sal hom nog lank help in die toekoms!

Ek klim in my kar en ry huis se kant toe, waar ek begin beplanning doen vir Sondag se kinderkerk, asook die blikzim-projek.


Dit was nie so erg soos ek gedink het nie. Om die waarheid te sê, dit was 'n avontuur.

Een wat ek oor presies twee maande sal herhaal, al steek dit so bietjie!

Naalde en persepsies. In hierdie geval was naalde die persepsie!

'n Rustelose naaldvrees!

Môre gaan ek bloedskenk, en ek moet eerlik wees. Ek is so bang vir naalde soos 'n hond is vir vuurwerke. Anders as ons blaffende vriende kruip ek darem nie onder my bed weg as iemand een van daardie steekgoed naby my bring nie.

 

Naalde is buite hierdie Rustelose Rakker se gemaksone!

 

Naalde, ook bekend as steekgoed, steekmasjiene of iets soortgelyk!

 

En die feit dat hierdie steekgoed so buite my gemaksone is kom van ver af.

 

Die eerste rede is seker maar omdat ons almal van kleins af vertel word dat as jy jouself met 'n naald steek jy per ongeluk VIGS kan kry. Dan is daar natuurlik die vermanings dat dwelmverslaafdes ook die goed gebruik, en jy wil ook nie soos hulle opeindig nie.

 

Op laerskool het daar een keer 'n ou kom praat wat cocaine gesnuif en een of ander verf of mayonnaise binne-aars gespuit het. Die kêrel het nie tande gehad nie.

 

As laerskool kind het ek dus die volgende sinoniem gemaak. Naalde = geen tande. En ek is lief vir my witgepoetste vriende.

 

Verder was daar ook die geval in graad 6 toe ons vratjies van my vingers af moes brand. Dit moes egter eers doodgespuit word. Weereens, DOOD-gespuit. Nie 'n goeie term nie. Die oomblik toe die dokter die naald in my vinger indruk, en dit was een van daardie naalde wat dik genoeg was om 'n U-turn met 'n trein in te doen, het my bene lam geraak soos 'n dogtertjie in die voorste ry by 'n Justin Bieber konsert.

 

Onder is daar 'n foto van die gesigsuitdrukking wat ek gehad het toe dit gebeur het, asook 'n voorbeeld van die steekmasjien wat gebruik was...

 

Nie een goeie ervarings nie.

 

Tot vandag toe bly naalde buite my gemaksone. Soos die bra in Sjina wat 2008 naalde in sy gesig gedruk het. Dit lyk net nie normal nie... Weereens, sien foto onder aan!

 

Die idee daarvan om 'n naald in jou liggaam te druk en rond te wikkel tot die tannie in die wit jas genoeg bloed uit jou getrek het en jy dit sien gebeur is 'n uitdaging vir my.

 

Die idee dat dit vir omtrent 'n halfuur lank gebeur is buite my gemaksone, MAAR...

 

Gemaksones is daar om uit te daag!

 

En more daag ek hierdie gemaksone rondom naalde en bloedskenk finaal uit.

 

Ek weier om in vrees te leef!

 

Hierdie Rustelose Rakker gaan bloedskenk!

 

Die beste ding wat kan gebeur is dat my bloed dalk iemand kan help!

 

Onthou: Die avontuur begin die oomblik wanneer jy jouself buite jou gemaksone uitdaag!

 

 

Gemaksones, koue vinger en naalde

So staan ek toe maar en wag vir die vlug na Johannesburg wat laat is, en dink: "Dit sou darem nou lekker wees om te kon brei terwyl ek hier wag."

 

Eerste prys sou wees om nog saam met Chanelle te kon kuier, maar dit sou nie kon gebeur nie. Ons het mekaar reeds vaarwel gesoen toe ek deur hekke gaan. Dit was eers na ek die hekke deur was wat die vliegmasjien nie sy afwagting maak nie.

 

Daar is egter net een probleem met breinaalde op 'n vliegtuig.. Dis onwettig. En ek verstaan dat dit spesifiek 'n probleem sou wees as ek wou brei op die vlug. Ek is 29 jaar oud. Meeste 29 jarige mans brei nie. Wel, nie die ouens wat ek ken nie. 'n Ou tannie wat met haar kierie en haar breiwerk op die lughawe stap na die vliegtuig sal waarskynlik nie ongemak by ons baie aggresiewe polisiediens veroorsaak nie. Ek, aan die ander kant, kan dalk net ge-spear têkkel word en my kop diskant my knersderm vasgebind bevind as ek dit waag.

 

Om jou breiwerk op 'n vlug tussen Kaapstad en Johannesburg in te smokkel is nie net buite mens se gemaksone nie. Dit kan jou in jou tronk laat beland.

 

Tronke is koud. Koue plekke maak jou vingers ook koud. Brei met koue vingers is nie lekker nie. Dis nou as jy toegelaat word om in die tronk verder te brei.

 

Brei, kan duidelik 'n gevaarlike speletjie wees.

 

Daar is 'n duidelike verskil tussen jouself buite jou gemaksone uitdaag, en onverskillig wees. Daar is 'n verskil tussen rusteloos en ondeurdagt dinge aanpak.

 

 

Ek is ongelukkig nog nie klaar met die serp nie - dis harde werk. Maar ek gaan nie tou opgooi nie. Ek gaan voort, maar ek... kort ook nog 'n uitdaging.

 

Naalde. Ek is bang vir naalde. Soos 'n driejarige seun is vir skoene dra of bad. Ek hou nie van naalde nie. Veral nie van daardie wat in jou ingewurg word as jy wil bloedskenk nie. Daardie naalde is dikker as meeste van daardie aggresiewe polisiemanne waarvan ek gepraat het se nekke.

 

Naalde. Ek kry koue rillings as ek daaraan dink.

 

Ek het nog nooit bloed geskenk nie. Ek is te bang. Môre sal ek vertel waarom ek nog witter raak as wat ek reeds is wanneer ek daardie naald sien.

 

Die belangrikste is die volgende: Hierdie week gaan Rustelose Rakker bloed skenk!!

 

Dit is verder buite my gemaksone as wat daardie ander ou die ander dag 'n krieketbal in die IPL geslaan het.

 

Volg gerus my blog, en onthou, die avontuur begin die oomblik wanneer jy buite jou gemaksone beweeg!

Om die eerste ry weer te kry!

Jou grootste bate kan soms jou grootste uitdaging wees.

 

Vra maar enige iemand wat al moes wag vir sy ouma om haar inkopies klaar te maak. Veral nie as jy die spreekwoordelike hooi die spreekwoordelike vurk wil breek nie.

 

Gister was besiger as een van Johan Stemmet se onderbaadjies. Tussendeur moet ek die brei-ding aangryp.

 

Die plan was om teen 14:30 weer aan't brei te raak, maar daardie plan was nek omgedraai deur die spreekwoordelike hooi op die spreekwoordelike vurk. En hoe meer die hooi raak, hoe rusteloser raak ek.

 

Ek wil nou brei.

 

Na ek Chanelle by die werk gaan oplaai het, hier in die mooiste Kaap, gaan drink ons eers koffie en praat oor ons elkeen se dag. Dit verruil ek vir niks. Nie eers vir Elton John se handtekening nie.

 

Nà dit is ek darem rustiger oor alles wat nog moet gebeur.

 

Kort voor donker gister middag kry ek uiteindelik kans om te brei. YES! Daar's net een uitdaging, en dis 'n groot een. Ek het intussen vergeet hoe.

 

Daardie naald moet tussen daardie draadjies deur. Nee, wag. Dit werk nie. Damn it! Hoe werk dit nou weer!

 

As ek net daardie eerste steek kan kry. As ek net daardie eerste ry weer kan kry!

 

Ek hou aan praat en baklei met myself.

 

Come on, Gerrit! Jy weet mos hoe! Jy kan dit doen! Go for it! Hou net aan probeer. Jy sal dit regkry.

 

Dit was duidelik dat hierdie uitdaging besig was om my buite my gemaksone te frustreer. Dit is in sulke oomblikke wat jy moet kies om aan te hou, of nie.

 

Ek het gekies om aan te hou.

 

En ek is bly ek het.

 

O ja, wag. Hierdie een moet daar in, en dan bring ek daardie een so oor, en dan... YES!!! Ek het dit weer!

 

In daardie oomblik toe ek weer besef het hoe om te brei, en dit regkry, het my dag se oorwinning gelê.

 

Sekere dae moet jy seker net die eerste steek regkry. Sekere dae is frustrerend. Maak vrede daarmee. Sekere dae is rugby speel op Nuweland in die modder. Dis taai, dis nat, dit reën. Die uitdagings voel te veel.

 

In daardie dae moet jy besluit of jy gaan tou opgooi, of volhard.

 

As jy volhard, is jy die oorwinnaar. Dit voel egter nog nie so nie, maar dis waar. Die oomblik wanneer jy die besluit neem om te volhard het jy reeds die eerste tree na sukses gegee.

 

Die Bybel sê êrens: "Volharding kweek egtheid van geloof."

 

Deur jouself uit te daag leer jy jouself, jou eie vermoëns beter ken, maar ook vir God!

 

Wat het ek gister oor geloof geleer. Dit word sterker as jy volhard. Deur jouself buite jou gemaksone uit te daag en dit te doen kan jy God op 'n wonderlike manier leerken, en kan jy in geloof groei.

 

Wanneer jy in geloof groei, kan jy nog groter uitdagings beetpak, maar jy moet begin in die klein dingetjies. Jy moet begin by die eerste steek.

 

Bly in jou gemaksone, en jy het egter niks!

Is dit 'n strikdas of 'n serp?

Ek brei en ek brei en ek brei, en my arm raak lam en die sweet tap my af.

Brei is harde werk!

My pa loer oor my skouer en vra: "Is dit 'n strikdas of 'n serp?"

Maandagaand het ek met die serp breiery besigheid begin. My ma het my gewys hoe (diegene wat wil sien hoe ek en myse moeder dit so saam-saam doen, kan op Facebook gaan kyk).

Die heel aand bestaan verder uit ek wat brei, my ma wat brei, en my pa en broer wat lag.

Ek is besig om 'n serp te brei vir 'n agtergeblewe kind, maar die eerste paar rye lol baie. Hierdie Rustelose Rakker het duidelik 'n groot rustelose taak aangepak.

Brei is nie vir sussies nie.

Dis nou Vrydag oggend, en die eerste geleentheid wat ek het om weer die breinaalde nader te trek, en ek moet in alle eerlikheid sê dat dit beslis 'n groot uitdaging is. Nes ek die naalde vinniger deur die wol begin werk word dit 'n koekspul wat lyk soos 'n deurmekaar bol.

 

Not ayoba!

 

Ek is mal oor uitdagings, veral diè buite my gemaksone, maar hierdie uitdaging gaan dalk nie klaar wees teen Sondag nie.

 

Daar is 'n paar feite wat jy moet onthou wanneer jy jouself buite jou gemaksone uitdaag. Een daarvan is dat jy nooit presies seker kan wees van die resultate wanneer jy buite jou gemaksone beweeg nie.

 

Ek het geweet brei gaan 'n uitdaging wees, en daar is 'n hele paar aspekte van die uitdaging wat ek geweet het 'n onbekende is. Gaan my vingers die kuns kan bemeester? Gaan ek betyds klaar wees? Gaan dit mooi wees?

 

Alles onbekendes. Om jouself uit te daag het altyd onbekendes.

 

Indien jy besluit om jouself buite jou gemaksone uit te daag moet jy weet dat al wat jy sal hê jou karakter is. Die eienskap wat in hierdie situasie die belangrikste is deursettingsvermoë.

 

Perseverance is the hard work you do after you get tired of doing the hard work you already did

 

- Newt Gingrich -

 



Deursettingsvermoê, by implikasie, is dan gekoppel aan tyd. As jy 'n moeilike taak het om te voltooi is dit belangrik om jouself tyd te gee om dit te voltooi.

 

Dis juis hier waar die uitdaging is die grootste is. Hierdie Rustelose Rakker het nog tonne werk om vandag gedoen te kry, en 13:00 sien ek 'n uitgewer vir my boek.

 

Dus: Is dit tyd om klaar te blog en te begin werk.

 

My boodskap vir vandag is eenvoudig: Wanneer jy jouself uitdaag om buite jou gemaksone te beweeg is daar altyd onbekendes. Dis 'n realiteit. Maak vrede daarmee. As jy egter weet wat die uitdagings is om jou doelwit te bereik, moet jy die nodige verstellings maak om dit te bereik...

 

Selfs al lyk jou serp sover soos 'n strikdas.

Rustelose breiwerk

Ek brei eintlik al van die begin af...

 

Die brei waarvan hier gepraat word is nie die brei wat ons ouma's en ma's voor die TV doen nie. Dis die tipe waar jy gggggg, in plaas van rrrrrrr, as jy jou naam probeer uitspreek.

 

"My naam is Geggit." So sou ek myself breierig voorstel.

"Wat? Gekkit?

"Nee", sou ek sê terwyl ek my mond probeer skoonmaak: "Gegrit."

"Oooo, Gerrrrrrrit."

"Jaaaa", sou ek dan terugkap.

 

My ouers kon nie weet dat 'n naam met twee r'e in soveel uitdagings sou veroorsaak nie. Dit was natuurlik nooit 'n uitdaging in die Kaap nie. Daar brei bykans helfde van die populasie.

 

Aangesien ek sedert kinderjare brei, het ek besluit dat Rustelose Rakker se eerste uitdaging sal wees om dan ook te leer brei, met die penne en die wol en alles.

 

"Vir wat wil jy leer brei?" Die vraag wat ek 'n paar keer gekry het.

"Ek brei mos nog heeltyd!" My antwoord.

"Ag man, jy weet wat ek bedoel", sê meeste dan terwyl hulle lag.

 

Die werklike antwoord: "Ek's rusteloos. En dit gaan vir 'n goeie doel."

 

Die serp wat ek gaan brei is vir 'n minderbevoorregte kind wat hierdie winter gaan koud kry.

 

Wat maak jou so rusteloos dat jy bereid is om dit te verander!

 

Onthou: Wees rusteloos, en jy sal vind hoe grensloos die lewe werklik kan wees.

 

Ek weet nie wat ek alles gaan beleef gedurende my rustelose breiwek hierdie week nie. Gaan ek lag, gaan dit my walg? Ek weet nie.

 

Kom vind saam met my uit hierdie week!

'n Rustelose wat?

Rustelose Rakker...

 

Dit laat 'n dubbele hoekom in meeste mense se koppe opkom.

 

Die eerste hoekom is rondom die naam. Dis rusteloos, want ek is rusteloos. Sedert ek my doek kon vuil maak was ek rusteloos. Die eerste voorbeeld van rusteloosheid wat ek as bewysstuk kan indien is dat my ma my op my kop laat val het toe ek 'n baba was. Sy was glo besig om my doek om te ruil toe sy die telefoon hoor skree het. Volgens haar was sy skaars weg toe sy hoor hoe iets, ek, op die grond val. Volgens haar het ek nie gehuil nie, wat haar nogal oor haar pasgebore seun laat wonder het.

Meeste baba's, weereens volgens oorlewering, begin eers op 11 maande loop. Ek het die regop-loop wêreld rusteloos op 9 maande betree.

Vandaar sou my rustelose avonture my regdeur Suider-Afrika neem. Altyd aan die beweeg. Altyd aan die ervaar. Altyd rusteloos.

Skool periodes was te lank vir my. Heeltyd sit was 'n marteling, alhoewel die avonture van die Uile of The Hardy Boys my vir ten minste 'n uur kon laat lees op 'n slag.

Rusteloos! Steeds so. My kantoor het nie venster nie, wat my gereeld na 'n koffie winkel jaag. Ek sukkel ook daarmee om een ding op 'n slag te doen. Wil alles ten minste een keer beleef, selfs diè wat seermaak, soos tande uitval (rusteloosheid), geslaan word (rusteloosheid), by 'n brandende bus uitspring (rusteloosheid).

Daar is immers meer aan die lewe as sit en wag vir dinge om te gebeur.

Dit bring ons by die Rakker-ding. Ek en Chanelle was skaars verlief in Augustus laas jaar toe sy my hierdie titel gegee het. Rakker. "Kyk, van rakkerwees kan hulle jou niks vertel nie", sou sy sê as ek iets aanvang wat my rakkerwese beklemtoon.

"'n Rakker tot die einde toe, nè", sou sy sê, terwyl sy haar kop skud en glimlag, en ek gewoonlik lag.

Ek is 'n rakker, altyd reg vir een of ander kattekwaad, manewales of avontuur.

En dis waaroor hierdie blog gaan. 'n Rustelose rakker, wat van kleins af 'n groot avontuurlis vir alles wat die lewe bied gehad het, wat gereeld gefoeter was daaroor, wat gereeld gevra word om sy rakkerwese stories aan almal te vertel.

Dit gaan egter ook oor 'n Rustelose Rakker wat steeds op avonture gaan wat ou tannies laat bloos of kop skut. Elke week gaan ek op een of ander avontuur. Van leer brei vir 'n kerkprojek tot kaalvoet loop vir 'n week, of weier om die frase 'kan nie' vir 'n bepaalde tyd te gebruik. Publieke vervoer vir 'n week? Klink soos 'n avontuur vir 'n Rustelose Rakker.

Die vraag is hoekom blog oor hierdie avonture?

Sodat jy kan lag (iets wat elkeen nodig het), ek kan skryf (my passie), en ons almal uitgedaag sal word met die frase: EK KAN!

Lekker lees, lekker lag, en onthou: Ons almal het 'n rusteloosheid in ons om die wêreld te verken! Gryp dit! Moenie terug hou nie!